Na początku jest zauroczenie. Uważasz tą osobę za idealną, najlepszą, bez żadnych wad. Nie możesz oderwać wzroku od tej osoby. Z czasem jednak zaczynasz zauważać wady, ale nie obchodzą Cię one, jesteś w stanie je zaakceptować. Coraz częściej myślisz o tej osobie, chcesz spędzać z nią jak najwięcej czasu, czujesz, że możecie rozmawiać cały czas, bez przerwy, bez końca. Nie kończą wam się tematy. Z każdym dniem jesteście sobie coraz bliżsi. W końcu zdajesz sobie sprawę z tego, że zakochanie Cię dopadło. Stajecie się dla siebie ważni, najważniejsi. Piszecie całymi nocami, mówicie sobie o wszystkim, nie macie przed sobą tajemnic. Między wami jest coś, czego nie da się w żaden sposób opisać.
Aż w końcu nadchodzi dzień, gdy możecie się przytulić. Tak po prostu rzucić się sobie w ramiona. Czujesz wtedy to cholerne szczęście, długo oczekiwane, ogromne szczęście. Masz ochotę poryczeć się z tego szczęścia, skakać, krzyczeć, biegać... I to tylko z powodu tej osoby. To jak choroba psychiczna, której nie da się wyleczyć.
Kiedy ta osoba jest przy Tobie, czujesz się lepiej niż zwykle, świat wydaje się bardziej kolorowy, problemy znikają. Wiesz, że gdy jesteście obok siebie, nic więcej się nie liczy poza wami. To tak, jakby świat wokół was, zatrzymał się, jakbyście istnieli tylko wy. I wtedy czujesz, że Twoje uczucie jest większe niż Ci się wydawało. Aż czasem brakuje słów, by to wszystko opisać.
Więc wiesz już, jak to jest się zakochać? Kiedy ktoś namiesza Ci w głowie? Kiedy na widok tej osoby serce poczyna bić jak oszalałe, nogi robią się z waty?
Boże jak ja Ci zazdroszczę tego uczucia! :) Wytrzymałości i dużo, dużo miłości. A do bloga już nie mam więcej słów, bo sama wiesz, że jesteś NAJLEPSZA!! :D
OdpowiedzUsuń